sin saber nada ya te he amado tanto que desespero
Sto disvelando la mia anima, gettando le scaglie che coprono il mio corpo, apriendo ferite che credevo guarite,
A veces la miro como si ya hubiéramos sido. Y me duele como si nos hubieran roto.
Hay un abrazo que nunca nos dimos pero que me visita cada vez que cierro los ojos.
Discreta flor que sin querer nace en noviembre, casi por error, como pidiendo perdón
Ti ricorderai di me quando me ne andrò, quando cercherai i miei occhi e troverai il vuoto della mia assenza.
No dejaste cartas, ni nombres escritos en los espejos… ni palabras que repitan tu forma. Y sin embargo, cuando la casa duerme
Te esperaba ilusionado en la mesa de siempre, al fondo, en el rincón mas coqueto… nuestro rincón mirando con infantil deseo
Lino y luna, eras de un tiempo pasado que nunca apuró su reloj. Tu cuello, sutil,
El Juán, que nacíu entre estiérco… y cebá mal trillá, se moríu un tardíu d’abríl con la reja inda marcá nel llomu.
atardecer eterno es esta vida triste que..... me he buscado
entre la niebla se ocultan los amantes para quererse amor furtivo como furtivo el beso
Continuo a pensarti, rendi i miei minuti più brevi, il sole ancora più luminoso, e il freddo
Casi la besé. Pero me ganó el miedo. O la lucidez. Nunca supe la diferencia.
Te doy mi corazón enamorado hasta ayer por la tarde cargado de explosivos dejemos las entrañas fuera de nuestras vidas