Chargement...

Caos

                                                    Un alma
                 lapidada en la noche evanescente
       una risa opaca
detrás de una mirada plena
 
                      Tantas lágrimas como gotas
    derramaron las nubes
cuando viste desaparecer
                              esa ilusión de nada
 
¿Quién puede quedarse hasta el final?
 
ver la desgracia
de un atardecer infinito
                                            el señuelo del pasado
                                                                                     memoria.
 
                                         Nada más que tu soledad
                                                te ha dejado la locura
                                                    de aceptar tu libertad
 
 La conciencia es tu prisión
 látigo de tu esencia
 añoranza de aquel vacío
                                                            sutil
                                                            absurda
                                                            carencia
de lo vivo.
 
Una palabra
                       sin cuidado y sin lugar
busca hacerse un rincón en tu voz
 
grita
eterna y desgarrada
 
                                No podrás decir que nada te ha atrapado
nunca volverás a ver la luz
sin antes ver el anochecer.

Préféré par...
Autres oeuvres par Calíope...



Top